Zaman Öğütme Makinesi
2005’in 18 Ekim’inde yazdığım, şiirle nesir arası bir yazıyı buldum arşivimi kurcalarken. Ölümden bahsettiği için buraya yazmak istedim. Çünkü hepimizi bekleyen bir şey ve onu neredeyse hiç hatırlamıyoruz. Ölüme çok yakınsın… Bir an gelecek, nefes çekemeyeceksin...
Kafalarımıza zamanında nakş edilmiştir: Sonbahar hüzün mevsimidir! Bunu bilir, buna göre hareket ederiz. “Havalar soğumaya başladı” der sıkılır, “Tatil bitti” der hayıflanırız. İşin enteresanı, yaz mevsiminde bedenen daha rahat olmadığımız gerçeğidir. Hava sıcaklığının 40 C’leri bulduğu...
Esenler otogarı enteresan bir yer. Her miletten insanla karşılaşabilirsiniz. Keyifli bir tatilin tadı damağında kalmış, adeta belinde simiti unutmuş, etrafa boş gözlerle bakan yolcularla karşılaşabileceğiniz gibi, 24 saatlik bir yolculuğa hazırlanan sıkıntılı insanlarla da karşılaşabilirsiniz. Gurbetten...
Ahh ahhh… (H’lerin sayısını “eskiye özlem” havası verebilecek kadar uzatıyoruz.) Neydi o eski günler be? O zamanlar bilgisayarlara kompüter denirdi.
