Zaman Öğütme Makinesi
O fotoğraftaki gözlerinin altı yorgunluktan çökmüş, bitkin düşmüş ama yüzünde sevimli bir gülümseme olan kadın benim. Kucağımdaki kırmızı yüzlü bebek de sensin. O gece de uyutmamıştın beni. Hemen her gece olduğu gibi. Olsun… Anneler uyumaz oğlum....
Orta yaşlı bir adam, ağır adımlarla boş koridorda yürürken, akşamın yaklaştığını gösteren cılızlaşmış güneş ışınları camdan içeriye süzülmeye başlamıştı. Yürüdü, yürüdü… ve sonunda bir kapının önünde duraksadı. Kapının hemen sağ tarafında, başı hizasında yer alan küçük...
Bir kere daha akşam oldu gurbet ellerde. Altın rengi güneş, turuncuya döndü önce. Sonra ufku bir kızıllıktır kapladı. Koşuşturmaktan terli çocuklar, şen şakrak bağırışmalarla önümden geçip evlerine dağıldılar. Başları önünde bir çok orta yaş insanı, düşünceli...
“Her veda, elveda değildir.” … 12:29… Saate bakarsanız, dakikaların geçmesi saatler sürer derler. Bir saatin gelmesini bekliyorsan, saate bakmayacaksın. Yoksa bir hapishane köşesinde, kalan günlerini pürüzlü duvarlara attığı çentiklerle sayan mahkumlar gibi, her gün yüz günlük...
Düşünüyorum. Gecenin ilerleyen saatlerine, insanın içini üşüten serin bahar rüzgârlarına rağmen düşünüyorum, penceremde. Yakınlardaki fabrikanın hiç susmayan sesleri, rüzgârla çoğalarak ulaşıyor kulaklarıma. Kulaklarımı tıkamak istiyorum. Karanlığı yırtarcasına geçen tek tük arabanın belli belirsiz ışıklarını görüyorum. Düşünüyorum.
Ben küçücük bir çocukken, babam bana masallar anlatırdı. Aslan Kral’ın kralı olduğu ormanlar ülkesinin maceralarıydı bunlar. Standart masal temalarını kombine ederek doğaçlama anlattığı masallardı. Masalları, 5 kişilik ayıcık ailesinin gözünden dinlerdim. Baba, anne ve 3 yavrudan...
Karanlık şehir… Puslu şehir… Gülen yüzlerin değil, asık suratların olduğu; neşeli insanların değil, üzgün insanların yaşadığı şehir. Beraberimde getirdiğim içimdeki çocukluğun beni usulca terk ettiği, yerini dişleri dökülmüş sessiz ve kimsesiz bir ihtiyarın aldığı şehir. Zamanın...
Yıllarca sınıf öğretmenliği yapmış biriyim, onun kadar iyi anlaştığım bir öğrenci olmadı. Fazla konuşmayan biriydi. Aynı zamanda komşusu olduğumdan, belki de en çok benimle konuşuyordu. Ailesi bir trafik kazasında hayatlarını kaybettiklerinden, babaannesi ile beraber kalıyordu. Onu her sabah okula...
