Zaman Öğütme Makinesi
Ufacık yaşımda, bir devlet yurdunun soğuk odalarından birindeki ranzamda yüzümü odadan da soğuk duvara dönmüş yatarken, hani gurbetteki ilk gecemde, kimsecikler duymasın diye içime ata ata ağlarken kaybettim çocukluğumu. Saçıma ilk ak düştüğünde değilse bile, saçımdaki...
Fatih’in kömür kokan dar sokakları tanır beni. Kimliğini yitirmemiş vakur caddeleri tanır. Bak! Polikliniğimizin ebe ablası, station tipi ambulans arabayla hemen şu köşede beliriverecek az sonra. Alt komşumuz bakkal amca Hacdan yeni dönmüş. Hayaller kurarak, yenice...
Tanıyorum bu bakışları… Şimdi sen, şafak vaktine beş kala, günün doğmayışına huysuzlanan küheylansın. Sen, açmaya yüz tutmuş tomurcuğa, “Niye açmıyor!” diye kızan bahçıvansın.
Söyleyen ne güzel söylemiş: “Her kemâlin bir zevâli, her zevâlin bir kemâli var!” Hayat dediğimiz bu tek yönlü mecburi yolculukta, vaktimizin çoğunu, doğrudan veya dolaylı olarak insanlarla iletişim kurarak geçiriyoruz. Hem de doğumumuzdan ölümümüze kadar.
Bir mikroskop merceği altında kan hücrelerini inceleme fırsatı bulsanız, tıpkı biz insanlar gibi olduklarını görürsünüz. Birbirini takip edenler, birbirine yaklaşanlar, birbirine çarpanlar, birbiriyle bir olanlar, birbirinden ayrışanlar… Tıpkı insanlar gibi. Hayatta, hepimiz çeşitli roller üstleniyoruz. Koskoca...
Gerard Hendrik Hofstede, kültürler arası ilişkileri ve kültürel dinamikleri inceleyen Yahudi asıllı bir yazar ve sosyolog. Kültürel çalışmalarda sıklıkla referans gösterilir. Kültürlerle ilgili araştırma yapma fikri, 70lerde IBM’in Avrupa genel merkezindeki insan kaynakları departmanında çalıştığı sıralarda...
Sahilde oturmuş bekliyorum. Mevsim sonbahar, gökyüzünde naif bulutlar… Biliyor musun, ince ince gözyaşı döküyorlar. Bana mı ağlıyorlar, geçen zamana mı? Bilemiyorum.
Özgüveni “gerçekten” yüksek, zihinsel açıdan da güçlü olan insanlar, duygularını, davranışlarını ve başkalarıyla iletişimlerini kontrol altında tutmayı başarabilen insanlardır. İşte, böyle insanların asla yapmadıkları on üç şey…
