Apple’daki Kusursuz Suç Hikayesi

Ron Avitzur, projesinin ölüme mahkum edildiğini biliyordu. Patronları 1993 yılının ağustos ayında projeyi durdurduğunda, aslında içinde bulunduğu takım rahatlamıştı. Yeni mobil cihazlar icin hazırlanan grafik hesaplama programı sonunda rafa kaldırıldı ve takım arkadaşları yollarına devam ettiler.

Programcı arkadaşlarının çoğu Apple’daki diğer projelere atandılar. Şirket Avitzur’a da iş teklif etti, ancak o ilgilenmedi. 27 yaşındaki Avitzur, Stanford’da öğrenci olduğundan beri teknik şirketlerle bağımsız olarak calışıyordu ve onun için iş eğer ilgi çekici değilse çalışmaya da değmezdi. Onun ilgisini çeken şey ise iptal edilen grafik hesaplama programıydı. Hırsı aslında bundan daha da büyüktü: Avitzur grafik hesaplama programını, Apple’ın 1994’ün başlarında çıkarmayı planladığı yeni PowerPC bilgisayarlarında çalıştırmak istiyordu.

Genç programcı projenin çabasına değeceğini biliyordu. Projeden bahsettiği herkes “Keşke okulda böyle bir şeyim olsa!” diye haykırıyordu. Eğer programı yeni bilgisayarlara yüklemeyi başarabilirse, ülkedeki bütün öğretmenler soyut kavramları görsellestirmek için animasyonlu bir tahta olarak bunu kullanabilirlerdi. Program aynı zamanda yeni makinenin hızını gösterecek bir reklam olacak ve matematik sınıflarında bir çığır açacaktı. Tek ihtiyacı olan, Apple’ın makinelerine erisim imkanı ve biraz zamandı.

1993’te Avitzur’un zamandan bol bir şeyi yoktu. Ayrıca maaş almadan da bir yıl boyunca calışabilirdi. Artı Apple’ın bir sürü fazladan ofisi ve bilgisayarları vardı. Oraya gitmeye devam etmesi kime zarar verebilirdi ki? Kusursuz bir suç olacaktı.

Projenin iptal edildiği son gün, Avitzur’un müdürü onu güle güle demek icin ofise çağırdı. Kontratının süresi henüz dolmamıştı, fakat şirket ona tamamını ödeyecekti. Müdürü “Geriye kalan ödemeler için son faturanı ibraz et” dediğinde aklında birşeyler canlanmaya başladı. Eğer son faturayı göndermezse, kontratı sistemde kalacak ve böylece kimliğiyle ön kapıdan girmeye devam edebilecekti.

İşi olmadan çalısmaya geldiği ilk gün, hemen hemen herşey eskisi gibiydi. Kiraladığı daireden Palo Alto’daki doğa koruma alanına doğru arabasını sürdü ve Infinite Loop (Sonsuz Döngü, Apple’ın yeni idare merkezi)’un dışındaki yere aracını park etti. Kartını okuttu, ofisine gitti ve hesap makinesi üzerinde çalışmasına kaldığı yerden devam etti.

Avitzur yardım edecek birilerini bulmakta gecikmedi. Arkadaşı Greg Robbins’in Apple ile olan kontratı sona ermek üzereydi, bu yüzden Robbins patronuna Avitzur’un projesinde çalışacağını söyledi.
Robbins de para alamayacaktı, fakat ne önemi vardı ki! Bu iki arkadaş için önemli olan, çalısmak ve mücadele etmekti. Üstelik bu iş kendileri için bir şevk olacaktı.

Yaklaşık bir ay boyunca çok sıkı çalıştılar. Mükemmeliyetçi olan Robbins, günlerce tek bir pikselin gri tonlamasını kurcalamakla meşgul oluyordu. Dünyaya daha geniş bir açıdan bakan Avitzur ise sosyalleşmenin önemine inanıyordu. Diğer mühendislerle sohbet ediyor, tavsiye istiyor, çözümler düşünüyordu. Avitzur ile Robbins’in varlıkları, herkesin bildiği bir sır haline gelmişti. Herkes onların inanmışlığına hayran kalmıştı ve projelerinin başarıya ulaşacağına inanıyorlardı.

Sonra Avitzur umursamazlığı hepten ele aldı. Hikayesini yanlış kişiye – bir idareciye – anlattı. Kadın, ikisinin de giriş kartlarının iptal edileceğini söyledi ve ikiliyi binadan kovdu.

Asıl heyecan da bundan sonra başladı. Sonraki iki ay boyunca, ikili farklı yollardan binaya sızdılar. İptal edilen giriş kartlarını boyunlarında taşıyor ve içeri girmek için en yoğun saatleri seçiyorlardı. Tanıdık birine selam veriyor, onunla beraber içeriye giriyorlardı.

Ayrıca Avitzur’un cebinde, tanıdık programcıların telefon numaraları vardı. İçeriye girmeyi başaramadıklarında onlardan birini arıyor, yan kapıyı açtırıyorlardı. İçeride, iki boş ofisi kendilerine ayırmışlardı. Test için sadece birkaç düzine yeni bilgisayar ayrılmış olsa da, arkadaşları bunlardan ikisini kafadarlara verdiler.

Sonra diğerleri projeye dahil olmaya başladı. Kalite kontrol uzmanları yanlarına uğruyor ve merak ettikleri bu yazılımı deniyorlardı. Bir 3D grafik uzmanı, boş hafta sonlarını bu işe ayırmıştı.

Yine de yakalanma ihtimalleri vardı. Avitzur, kendilerini kovan idareciyi veya çalıştığı birimden birilerini görünce saklanma konusunda artık ustalaşmıştı.

Sonunda proje tamamlandı. Kasım ayında ikili, hesap programını sunmaya hazırlardı. Kendilerine yardım eden mühendisler, projeden müdürlerine bahsettiler ve onlar da sunum için ikiliyi davet ettiler. Avitzur, en kötüsüne hazırlıklıydı. Üzerinde aylarca çalıştığı projesi beğenilmeyebilir ve bir daha alınmamak üzere kovulabilirdi.

Ama tanıtım mükemmel geçti.

Sonraki yıl bilgisayar piyasaya çıktığında, Avitzur ve Robbin’in grafik hesap makinesi de içindeydi. Sonraki yıllarda 20 milyondan fazla makinede kullanıldı.

“Bu işten bu kadar ucuz kurtulmamız şaşırtıcıydı” diyor Avitzur. Hala Bay Area’da yaşıyor ve hala yazılım tasarlıyor. Hala 1987 model Corolla’sını kullanıyor.

“Daha da şaşırtıcı olanı, gerçekten değeri olan bir şey üretebilmiş olmamız” diye ekliyor o günleri hatırlamanın verdiği neşeyle.