Yürümek

Yürümek, farkında olmadığımız bir nimet. Çeşitli sebeplerden dolayı yürüyemeyenlerin hayallerini ve rüyalarını süsleyen ama yürüyebilenlerin farkına varamadığı güzellik.

Yürümek, bedenen ve ruhen faydalıdır. İnsanı rahatlatır. Sıkıntınız, üzüntünüz de olsa bir nebze olsun ferahlarsınız yürüyünce.

Sizler için mevsim fark eder mi bilmem ama, ben her mevsimde yürümeyi severim. Mesela güneşli bir yaz günü hafif esen rüzgarda yürürken, sanki denizlere yelken açarsınız. Sonbaharda kurumuş yaprakların üzerinde yürürken, yaprakların hışırtısı ruhunuzu dinlendirir. Hele bir de üzerinize, ağaçtan yeni kopmuş, kurumuş bir yaprak düşerse değmesinler keyfinize!

Kışın yeri de başkadır. Karların üzerinde yürürken, zor tutarız kendimizi. Buz tutmuş karda kayıp düşmekten bahsetmiyorum. Beyaz bir çarşaf gibi her tarafı kaplamış karların üzerinde yatıp yuvarlanmak, çocukça oyunlar oynamak arzuları benim dediğim. Bunu kim istemez ki?

İlkbahar, doğduğum ve en çok sevdiğim mevsim. Kurumuş otların tekrar yeşerip, her tarafı kapladığı; ağaçların çeşitli tonlardaki yeşil yapraklarla donandığı, rengarenk çiçek açtığı bir ortamda yürümek ise zaten apayrı bir zevk. Belki de bunun için, sanki enerjimiz artmış gibi kendimizi sokaklara atmayı isteriz ilkbaharda.

Bir de her mevsimde, çiseleyen yağmurda yürümenin tadına doyum olmaz.

Eğer yürüyemeyen bir yakınımız varsa, onun da uygun bir şekilde dışarıya çıkıp hava almasına yardım edelim. Unutmayalım, onun durumunda biz de olabilirdik. Ya da, bir dün olabiliriz.

Başkalarının mutlu olmasına sebep olabilirsek, biz de çok mutlu ve huzurlu oluruz.