Zaman Öğütme Makinesi
Misafir yazarımız İrfan Yıldırım’dan bir hasret çağrısı… Uzaklara gidesim var anne. Akşamın inmesiyle beliren, bir of çekişlik yutkunmuşlukları… Alnımdaki yumruya doluşan, beklemekle varılmayacak muştuları… bir tarafa bırakıp! Düşününce, ufukta varılamayacak kadar uzak… Kapatınca gözümü, uzanıp tutacak...
Gurbet ellere düştü yolumuz, Düştü de kaldık ya bir başımıza, Ayrılık çöktü ya şu bağrımıza, Garip değilsek söyle ya neyiz? Her gelen vurunca ardı ardına, Düşman çıktı ya dost sandığımız Ümit yıktı ya söz aldığımız, Biçare...
İnsan bazen çocukluğunu özlüyor… Gözünü açar açmaz umut solumayı, hayatın içinde bir şeylere heyecanla, coşkuyla, hiçbir şeye aldırmaksızın kendini kaptırmayı özlüyor mesela. Katıla katıla gülmeyi, elini duvara sürterek yürümeyi… Ödev, sınav, final, iş, aş, aşk, acı,...
Düşünüyorum. Gecenin ilerleyen saatlerine, insanın içini üşüten serin bahar rüzgârlarına rağmen düşünüyorum, penceremde. Yakınlardaki fabrikanın hiç susmayan sesleri, rüzgârla çoğalarak ulaşıyor kulaklarıma. Kulaklarımı tıkamak istiyorum. Karanlığı yırtarcasına geçen tek tük arabanın belli belirsiz ışıklarını görüyorum. Düşünüyorum.
Çocukluğumu hatırlıyorum… Özellikle yazın, mahalle maçları olurdu, tek kale maç olurdu, aylık olurdu, alman kale olurdu, japon kale olurdu… Kısacası sokaklar neşeli ve hareketli çocuklarla doluydu. Bütün çocuklar, birbirleriyle arkadaştı. 8-10 sene öncesini hatırlıyorum… O zamanki...
