Nasıl 27 Yaşında Emekli Oldum?

“Üşengeç” kelimesinin neden bu kadar kötü bir ünü olduğunu bilmiyorum. Ben üşengeçliğe hayranım.

Neden mi?: Üşengeçlik, zeki bir insanın A noktasından B noktasına en kısa sürede ulaşmasını sağlayan motivasyondur. Üşengeç insan, hayatta tecrübe edebileceği bir çok şeyin olduğunu bilir. Bu yüzden bataklık içinde kestirme yolları seçerek, uzun bir yolculuk yapmak zorunda kalmaz.

Üşengeçlik birkaç yılda milyonlarca dolarlık bir iş kurmanıza ve 20li yaşlarınızda emekli olmanıza yardımcı olur. En azından ben böyle yapmak istedim.

Bu hayatı bir kere yaşıyoruz. Ben hayatımı tam da hayal ettiğim şekilde yaşamayı tercih ettim.

Başlangıç noktam, emekliliğimdi. Yaptığım hesaplar sonrasında, vergileri düşersem 7 milyon dolar ve 27 yaşın bitiş noktası olmasına karar verdim.

Bu esnada 21 yaşındaydım ve gayet başarılı bir şirketim, Renters Warehouse, vardı.

Şirketimle ilgili değerler gayet olumluydu ve grafik, hedefime ulaşabileceğimi gösteriyordu. Tek yapmam gereken, yola devam etmekti.

Çalışanların ve yöneticilerin de benim kadar uzun vadeli planlarım üzerinde hak sahibi olduğu bir iş planını dikkatlice uygulamaya koydum.

Hedefimi unutmadan, “Renters Warehouse”da ekibi güçlendirmeye ağırlık verdim. Bu, bir gün CEO olacak bir başkan, idari yönetici olma kapasitesinde bir ofis yöneticisi ve profesyonel büyümeye aç iyi eğitimli çalışanlara sahip olmam gerektiği anlamına geliyordu.

Şeffaflığı ön planda tutarak, anahtar yöneticileri oyuna dahil ettim. En önemli kararları alırken, onların da fikirlerini sordum. Markalaşma, finansal konular ve işe almada fikirlerinin önemli olduğunu hissettirdim.

Yedi yıl boyunca bu büyük oyunu sürdürdüm ve hedeflediğim emekliliğimin zamanı geldi. Sandığınız gibi konfetiler havalara saçılmadı. Yeni bir dönemin başlaması, anlayışla ve biraz da korkuyla karşılandı.

2013 yılına geldiğimde, gurur duyduğum ve net değeri 20 milyon doların biraz altında olan bir şirketim vardı. 27 yaşımı birkaç ay geçmişti. Eşimle Virgin Adalarında tatildeydim. Dizüstü bilgisayarımla çalıştığımı görünce, önemli bir soru sordu: “27 yaşında emekli olacağını söylememiş miydin?”

İlerlememin zamanı gelmişti.

10 yıldan az bir süre çalışıp emekli olmayı beklediğinizi söylediğinizde, insanların nasıl da onaylamayan bakışlarla baktıklarını tahmin edersiniz. Herkes, en basit şekliyle, üşengeç olduğumu düşünüyordu.

Sıklıkla, insanlar emekli olmayı, ofisin anahtarlarını bırakıp; hamaklara, golf sahalarına gitmek olarak algılıyorlar. Peki ya, ofisinde, golf sahasında olduğu kadar mutlu olanlar? Ya biri, ya diğeri fikrine karşıyım.

Emeklilik, ne zaman işe, ne zaman golfe gideceğime karar verebilmem demektir. Belki de gelecek hafta, Peru’ya uçacağım; sonraki haftaysa şirket tanınırlığını arttırmak için medya turu düzenleyeceğim. Hayatının her gününü planlayabilmek bir ayrıcalık. Takımımı ve şirket kültürünü doğru tasarlayarak edindiğim bir ayrıcalık.

Beni üşengeç ya da hırslı isimleriyle çağırabilirsiniz. Ama sakın tatildeyken çağırmayın. Yoksa eşim çok kızar.