Neden Yarasalar Birbirlerinin Seslerinden Etkilenmezler?
Yaygın inanışın aksine, yarasalar kör değillerdir. Ancak uçuş ve avlanma sırasında ses dalgalarını kullandıkları için daha keskin şekilde yer tespiti yapmaları mümkün olur. Tıpkı Sonar cihazları gibi yüksek frekanslı sesler yollar, bu seslerin çeşitli objelerden yansıyıp geri dönmelerini hassas kulaklarıyla algılayarak yönlerini belirler, zihinlerinde bulundukları çevrenin adeta bir haritasını oluştururlar.
Ancak yarasaların pek çok türü, birlikte yaşamaya eğilimlidirler. Yüzlercesi aynı mağarada toplanır, gruplar halinde mağaralarını terk ederler. Bu sırada da sürekli çığlık atarlar. Peki bu kadar yarasa bir arada çığlık atarken ve bu çığlıklar birbirine karışırken, nasıl oluyor da bir yarasa, kendi çığlığının yansımasını diğerlerinden ayırabiliyor?
Bugüne kadar anlayabildiğimiz kadarıyla, bunun için bazı stratejilere sahipler. Mesela, Biyolojist John D. Altringham’a göre Kuzey ve Güney Amerika’nın Bıyıklı Yarasalarına (Pteronotus parnellii) ait çığlıklar o kadar güçsüz ki, çevrelerindeki diğer yarasalar bunların çığlıklarını duyamıyorlar. Çığlığın relatif olarak düşük olması sebebilye, komşu Bıyıklı Yarasalar bu sesi göz ardı edebiliyor ve avlanmaya devam edebiliyorlar.
Bristol Üniversitesi’nden Gareth Jones ve Marc W. Holderid’in gözlemleri, bu stratejinin üzerine yeni bir sayfa ekliyor: Yarasalar açık alanda uçarlarken, uzak mesafelere ulaşabilecek şekilde çığlık atıyorlar. Bunun aksine, kalabalık bir bölgede uçarlarken, seri halinde kısa çığlıklar atmayı tercih ediyorlar. Böylece çığlıkları çok yakın mesafelerden geri yansıyor ve komşu yarasaların çığlıklarıyla karışması önlenmiş oluyor.
