Dünyalar benimdi!

Tabiatın buz kestiği soğuk ve bembeyaz kış günleri nihayet geçmişti. Bahar gelmişti. Yüreğim kafesinden uçup gitmek isteyen bir kuş gibi çırpınıp duruyordu. Tabiatın beyazdan yeşile geçişine şahitlik etmenin verdiği heyecan ve memnuniyet bana ayrı bir mutluluk veriyor, huzur da içimdeki mutluluğun yanına sokuluyordu. Kendimi bu denli mutlu ve huzurlu hissettiğimi hatırlamıyordum.

Çiftliğe yerleşeli henüz bir ay olmuştu. Her sabah horoz sesleriyle kalkıyor; fırınımızda pişirilen ekmek, tavuklarımızdan elde ettiğimiz yumurta, koyunlarımızdan elde ettiğimiz süt, peynir, tereyağı ve daha pek çok tabii gıdalarla güzel bir kahvaltı yapıyordum. Güneş yeni yeni yükselirken Kara İnci’me biniyor, doyasıya, dört nala koşturuyor, gönlümce geziniyordum. Uçsuz bucaksız gibi görünen yeşillikler altımdan bir deniz gibi akarken, ben yüzüme vuran rüzgârla huzuru yeniden yakalıyordum. Güneş ortalığı kavurmaya başlamadan da ahıra dönüp, atımı tımar ediyor ve besliyordum.

Çiftlikte iki tane de kurt köpeğimiz vardı. İkisi de birbirinden çevik ve hızlıydı. Bir çita kadar olmasa da en az bir tazı kadar hızlılardı. (Üstelik çok ufak tefek de değillerdi. İki ayak üstünde dikilince omzuma kadar geliyorlardı.) Bu yüzden onları bazen atlı gezilerimde yanımda götürüyordum. Onun dışında sürüye bekçilik ediyorlardı.

Öğle ve akşam yemeklerinde yine çiftlik mamülü yemekler yiyordum. Boş vakitlerimde de çiftlik evindeki kütüphaneden kitaplar okuyordum.Arada şiir ve hikaye de yazıyordum. Bir kitabımın olmasını çok istiyordum.

Çiftlik evinde süpürge, buzdolabı gibi temel ev aletleri dışında elektronik hiçbir eşya yoktu. Dingin kafa, dinç vücut ve sağlıklı hayat…

Dünyalar benimdi! Ormanla iç içe, yemyeşil bir arazide, en az 50 dönüm çiftlik, 15 at, 30 büyük baş hayvan, bir o kadar keçi, üç yüz küsür koyun, köpekler, tavuklar, ördekler, kazlar… Burası harika bir yerdi. Hedefime ulaşmıştım.

Evet, 37 yaşında hedefime ulaşmıştım: Çok zengin bir iş adamının çiftlik işlerine bakmaktaydım.