Çok “daha az”…

Da­ha yük­sek bi­na­la­rı­mız, a­ma da­ha kı­sa sab­rı­mız var;
Da­ha ge­niş o­to­yol­la­rı­mız, a­ma da­ha dar ba­kış a­çı­la­rı­mız var…

Da­ha çok har­cı­yo­ruz, a­ma da­ha az şe­ye sa­hi­biz;
Da­ha faz­la sa­tın a­lı­yo­ruz, a­ma da­ha az hoş­nut ka­lı­yo­ruz.

Da­ha bü­yük ev­le­ri­miz, a­ma da­ha kü­çük a­i­le­le­ri­miz;
Da­ha çok ev ge­reç­le­ri, a­ma da­ha az za­ma­nı­mız var…

Da­ha çok e­ği­ti­mi­miz, a­ma da­ha az sağ­du­yu­muz;
Da­ha faz­la bil­gi­miz, a­ma da­ha az bil­ge­li­ği­miz var…

Da­ha çok uz­ma­nı­mız, a­ma yi­ne de da­ha çok p­rob­le­mi­miz;
Da­ha çok i­la­cı­mız, a­ma da­ha az sağ­lı­ğı­mız var…

­Çok faz­la yiyecek tü­ke­ti­yo­ruz, çok sa­vur­gan­ca pa­ra har­cı­yo­ruz,
­Çok az gü­lü­yo­ruz, çok hız­lı a­ra­ba kul­la­nı­yor, çok ça­buk kı­zı­yo­ruz.

­Çok geç sa­at­le­re ka­dar o­tu­ru­yor, çok yor­gun kal­kı­yo­ruz,
­Çok az o­ku­yor çok faz­la TV iz­li­yo­ruz ve çok en­der şük­re­di­yo­ruz…

Mal var­lık­la­rı­mı­zı ço­ğalt­tık, a­ma de­ğer­le­ri­mi­zi a­zalt­tık.
­Çok ko­nu­şu­yo­ruz, çok az se­vi­yo­ruz ve çok sık nef­ret e­di­yo­ruz.

Gerçekten de, George Carlin’in söylediği gibi “Za­man ar­tık, hız­lı ha­zır­la­nan ve ya­vaş sin­di­ri­len yi­ye­cek­le­rin; bü­yük adam­lar ve kü­çük ka­rak­ter­le­rin; yük­sek kâr­lar ve sığ iliş­ki­le­rin za­ma­nı­dır…”